Wandelclub 2024

Het mag toeval zijn. Maar bovenstaand gedicht las ik nog maar een paar dagen geleden. En daar moest ik direct aan denken toen we op parkeerterrein stonden van juffrouw Kip. Maar niet alleen op dat moment, ook gedurende onze wandeling deze morgen.

DE EDER HEIDE

Wandelafstand : 5,91 km
Weer: Bewolkt. 7,8º
Aantal deelnemers: 17
Hopman: Willem

Het
is deze week
de week
van
de
"Lentekriebels"

Hoewel
het hier
niet
de plek
is
om daar
dieper
op in te gaan
zien
we wel
al kort
na het begin
van
onze wandeling
het resultaat
daarvan.

Jong leven
waarbij
we dus aan
lentekriebels
denken
hoewel
dat
niet helemaal
waar is.

We zijn bij
de grote schaapskooi
op de Eder Heide.

En daarmee
moeten we iets
rechtzetten.
We wandelen deze morgen
op de Eder Heide.
In tegenstelling
tot wat in
de uitnodiging stond.
De Ginkelse Heide
bevindt zich aan de
andere kant,
de zuidkant van
de N224
en wij
wandelen
aan de
noordkant.

De twee schaapskooien
op deze plek
zijn omgetoverd
tot kraamkamer
waar
we het
nieuwe leven
mogen
bewonderen.

Uiteraard met dank aan moeder schaap.

Zowel in deze twee schaapskooien
als die aan de andere kant
van de weg
zijn de schapen
overigens
van hetzelfde ras:
Het Veluws Heideschaap.

Na een paar weken
mag het jonge grut
naar buiten,
tenminste
als het
niet
te koud is.

En daar buiten kunnen
we de families
pas goed aanschouwen.

Voor zover we zien
wordt
niemand
gediscrimineerd.
Ook het
zwarte schaap
in de familie niet.

Alles gaat in harmonie.
Kijken
en
bekeken worden.

En spelletjes spelen
als oefening
voor later.

Maar er is ook
een andere kant.

Ook
voor de
schapen
is de wereld
veranderd.
Onmachtig
is de herder
en daarmee
zijn schapen
door
tegenkrachten
die
sterker
zijn
dan
de herder
zelf.
Waardoor
achter
de horizon
de wolf
op de
loer
ligt.
De kudde
is
al een paar maal
met de wolf
geconfronteerd.

Maar er is nog iets.
Achter
die
vertederende
lammetjes
schuilt
nog
een ander verhaal.
Elk voorjaar verdubbelt
de kudde zich.
En toch wordt
de kudde niet groter.
Hoe
dat komt
willen
we
liever niet weten.
We
moffelen
het weg
onder het kopje
'zo is het leven
nu eenmaal'.
Toch stemt het ons
tot nadenken.

En terwijl
onze gedachten
over de heide
naar de einder
zweven
vragen we ons af
of de wolken
in de plassen
die voor ons liggen
echt donkerder lijken
dan ze in werkelijkheid zijn.

En dan
beseffen we dat elke stap
in het leven
ook voor ons
een kwetsbare kan zijn.
Dat we vaak langs
het randje lopen.
Dat we anderen nodig hebben
om richting te bepalen
om stand te houden
en door te gaan.

Om vaste grond onder onze voeten te krijgen en te behouden.

Als we verder wandelen
zien we meer tekenen
van een nieuwe
en wellicht
betere
tijd.

Zoals
bijvoorbeeld
ook voor
de padden
het
nu tijd is
om
een mooiere
toekomst
veilig te stellen.

We zijn dan bij de
Kreelsche plas.
Aan het eind
van de loopbrug
heeft Willem ons
iets te vertellen.
Over het leven.
Het leven
gaat
gestadig door.
Dat zien we
aan
alle kanten
om ons heen.
Maar het is
ook goed
te beseffen,
dat voor
ons ouderen
een volgende stap
vroeg of laat
een stap
terug kan zijn
of
wellicht
de laatste stap.
Het is fijn
het daarover
te hebben.
Misschien juist nu.
Op het moment
dat al
het nieuwe leven
weer ontluikt.

Het zijn
indrukwekkende
woorden
van
Willem
over
onze kant
van het verhaal.

Als we verder wandelen
zien we
aan het eind van onze wandeling
het beeld van een hert.
Een beeld en meer is het ook niet.
Het is niet echt,
zoals zoveel niet echt is.
Maar echt is nu even
niet meer van belang.
Betekenis des te meer.

De hinde staat voor zachtheid, zorg, onvoorwaardelijke liefde, zuiverheid en het spirituele pad.
Het mannetjeshert staat voor onafhankelijkheid, trots en bescherming.