Wandelafstand : 8,5 km
Weer: Zonnig.  9,5º
Aantal deelnemers: 17
Hopman: Willem

Het is al weer
een week geleden
dat
`de zwartharige`
Ciara
over ons land raasde.
Een boswachter van
Staatsbosbeheer
raadde het af om
te gaan wandelen
in het bos.
Wij als verstandige
wandelaars gaven
daar uiteraard gehoor aan.
Vorige week
werd er dus niet
gewandeld.
Vandaag gaan we
kijken welke
schade aangericht is
in ons
 'eigen'
bos
Prattenburg.

We zijn het bos
nauwelijks in
of we denken 
Ciara
in de verte
nog te zien ronddwalen.
Dichterbij gekomen
blijkt het echter
niet de
Ierse 
te zijn.
Maar gewoon
een blonde
hollandse meid
vergezeld
van twee,
dat weer wel,
glanzend zwartharige
metgezellen.
Opgelucht
maken wij
op een luchtige
manier
kennis
met deze dame
en lijkt
de storm geluwd.

De storm
lijkt overigens
zo wie zo
een storm
in een plas water
te zijn geweest.
Nergens zien we
ontwortelde of
als lucifers afgeknapte
bomen.

Of het moeten
de gevelde bomen zijn,
die voor ons kenners
duidelijk door
mensenhand
omgelegd zijn.

Wel heeft het veel geregend.
Het Egelmeer
is nu weer
meer
wat de naam
al zegt.

Voor alle zekerheid
zoeken we het toch
hogerop.

En rusten niet
voordat we
zeker zijn
van droge voeten.

Ontspannen
nemen wij plek
rond
de eenzame eik,
die deze morgen
minder eenzaam is
dan de naam
doet vermoeden.



We keuvelen wat
op deze knusse hangplek
en
verbeelden
ons
terug te zijn
in een tijd
die al weer zolang
achter ons ligt.
Wat zou het mooi geweest zijn
als Willem
op deze dag,
op dit moment,
op deze plek,
zijn gitaar bij zich had gehad.
Zachte gitaarmuziek,
uitkijkend over
en
nu de wind
nog duidelijk aanwezig is,
begeleid door de
eeuwig zingende bossen.

Maar hoe we ook zoeken,
die soms turbulente
tijd van vroeger
is er niet meer.
En dat hindert ook niet.

Voor ons is het de tijd
om met een
tevreden gevoel
terug te kijken
naar wat geweest is,
en het heden
te waarderen
zoals het is.
Vandaag
is dat niet zo moeilijk
met
weer zo'n
hele fijne
wandeling
samen.

Op naar de zussen.

Terug

Vooruit