Wandelafstand : 6,4 km
Weer: Bewolkt met af en toe zon.  6,7º
Aantal deelnemers: 12
Hopman: Willem

Als we onze lunchwandeling
niet meerekenen
is dit de eerste
wandeling dit jaar.
Vooraf vertelt onze hopman
dat het geen lange wandeling zal worden.
Slecht viereneenhalve kilometer.
Maar zoals hierboven
in de statistieken
vermeld is,
wandelen wij verder.

We komen moeilijk op gang.
Of het nu het nog prille jaar is
of wellicht de kaart
die we de verkeerde kant op
gedraaid hebben.
We weten
 niet precies
welke kant we op moeten,
hoewel we hier eerder
gewandeld hebben.

We zijn zoekende
en hebben iemand nodig
die ons de weg wijst.
Het is niet de hond op de foto
maar zijn/haar baas
die ons richting geeft.

En zo
lopen we
langs een gedeelte
van de beek
waar we
niet eerder waren.

Een mooi stuk
met getekende oevers
en wonderlijke
figuren,
afgebeeld
in grillige basten
van
aangrenzende bomen.
 


Het baasje
vertelt ons
over de hond
en over
wilde zwijnen.

En over de bron.
Niet de bron
des levens
maar de bron
van het beekje
waar wij
zojuist langs liepen.

Geen echte bron meer.
Door de droogte
is de bron
opgedroogd
en wordt het water
kunstmatig
opgepompt.
Het is dus niet meer
wat het lijkt
al lijkt het wel zo.

De baas van de hond
 wijst
ons de weg
naar een plek
waar we
 vast en zeker
zwijnen zullen zien.
Al mogen we daar
eigenlijk niet komen.
Maar eerst een
koffiesnoepje
op de Zichtas,
waar we een mooi
uitzicht hebben
op de laan naar het kasteel
en de plek waar 
het leger paraat
staat
om ons te zoeken
mochten wij
niet terugkeren.



We dalen af
van het
koffiesnoepstopplaatsheuveltje
en volgen de hopman.

Op aanwijzing
van het honden baasje
lopen we langs
een lange omheining.



Om een kans
te maken
een wild zwijn
te observeren
moeten wij
aan de linker kant
van de omheining
zien te komen.
We moeten
daarvoor wel
een omweg
maken.


Uiteindelijk
vinden we een hekwerk.
Helaas een baby-boomer
bestendig hekwerk.
Te hoog
om overheen te klauteren.
Te laag
om onderdoor te kruipen.
Maar desondanks
lukt het ons
met behulp
van ons allen
deze hindernis
te nemen.

We zijn nu in
het rijk
van de wilde zwijnen.
In de verte
zien we al spoedig
iets
wat op
een wild zwijn lijkt.
De teleurstelling
is groot
als dichterbij
gekomen
het
de "vacht"
van een
omgevallen boom
blijkt te zijn.

Hoe we verder ook
om ons heen kijken.
We zien geen zwijnen.

Ook niet 
bij de
voeder- en drinkplaats.
 
Terug
langs een brede laan
vinden we
onverwachts
wel iets anders.
Iets bijzonders.

Een hoge dode boom
versierd
met
opvallend mooie
paddenstoelen.
Onverwachts,
omdat
we het
niet zochten
maar wel vonden.

We bijven zoekende.
We zoeken
niet alleen
wilde zwijnen,
We zoeken ook onze eigen weg.
We zoeken geluk.
We zoeken wijsheid.
We zoeken
 soms
zonder
te weten wat.


Om
er uiteindelijk
achter te komen
dat wat we zochten,
 we alleen
in onszelf
kunnen vinden.

En natuurlijk
bij de Zussen
waar
we
deze
mooie wandelmorgen
wederom
afsluiten
met
koffie.