Wandelafstand : 8,9 km
Weer: Af en toe zon en een enkel buitje 4,1º 
Aantal deelnemers: 13
Hopman: Willem

We zitten inmiddels in december.
De laatste maand van het jaar.
Dat is ook goed te merken aan de natuur.
En aan het licht.
Het licht is er wel,
soms zelfs fel oplichtend
maar toch lijkt het zich
los te maken
van ons.
Ver weg
achter een poort
van een
onzekere toekomst.
Dat loslaten,
dat gevoel van
verlatenheid
vinden we
deze morgen
ook terug
in de omgeving
van
Planken Wambuis.

Het is koud vanmorgen,
op verschillende plekken
hebben ijskristallen
voor imposante bouwwerken
gezorgd
of voor
verglaasde
plassen.

Daar waar de zon
zijn weg vindt
tussen de wolken
zorgen druppels
voor
glinsterende
lichtjes.

Nog zijn er de mooie warme herfstkleuren.

Welke zorgen
voor volmaakt
op elkaar afgestemde tinten
in het
verlaten landschap
waarin wij wandelen.

Kleuren
die nog meer
verzadigd raken
als de zon
ze doet
aanraken.

Soms komt dat bleke
dan weer heldere zonnetje
even tevoorschijn
en vermindert het
de afstand tot
onze omgeving
en is er 
verbondenheid.

Dan weer verdwijnt zij
achter flarden mist,
het leven
in een kleine
eenzame wereld
achterlatend.









Iemand
heeft bedacht
een foto te maken
van zeven mannen.
De foto is
vandaag
gemaakt,
maar het had even goed
honderd jaar geleden
kunnen zijn
 en
over honderd jaar
is dat ook zo.
Niet dat het uitmaakt.
Het is een foto
 van slechts een moment.
Een moment
in het leven van
zeven mannen.
Mannen in saaie kleding,
maar ieder met
zijn eigen verhaal.

Nu aaneengesloten
vervolgen
we onze weg
naar het waarheen.



Even aaneengesloten
als de berken
in het berkenbos
wachtend op de winter.

Het was
 een mooie
wandeling
vanmorgen.

Schitterend
vertaald in
 de foto hierboven.