 Allereerst wil ik mijn medewandelaars een geweldig wandeljaar toewensen. Waarbij ik de wens uitspreek dat ook dit jaar onze wandelingen een bron mogen zijn van vriendschap, inspiratie en gezondheid wat ongetwijfeld ook zijn uitwerking zal hebben op ons dagelijks leven.  Om onze dorst te lessen zullen we deze dag weinig water nodig hebben, want het is koud, erg koud. Des te hartverwarmerder is de begroeting nu we het nieuwe wandeljaar omarmen op de parkeerplaats van het ons vertrouwde Prattenburg.  Kijk, zij van West zijn er ook.  Het is niet alleen koud maar ook zonnig. Goed geluimd gaan we dan ook van start.  Al direct voelen wij op onze klompen aan dat wij een hecht groepje vormen en dat we in deze samenstelling ook samen verder willen gaan.  Het is winter. De natuur is stil en leeg.  Maar toch kunnen wij ons warmen in het winters zonnetje op het bankje onder de grote beuk bij het heideveldje bij paaltje 13.  Kijk, ook West zoekt het zonnetje op.  De beuk is nu nog doods en kaal.  Maar houdt al de belofte in van het komend voorjaar.  Het heideveldje is nog zoals het was.  Heel anders is het gesteld met de laan waar het gedenkteken van McCluskey staat.  Grote imposante bomen zijn hier gekapt wat deze laan een heel ander aanzicht geeft.  Deze imposante bomen hebben imposante stammen waar wij ,onder de indruk, de doorsnede van inspecteren.   Minstens zo imposant zijn de vormen die de natuur geboetseerd heeft in de bevroren plassen die zich gevormd hebben in de sporen van de boswerk voertuigen.  Ware kunstwerkjes zijn het.      In dit koude, wachtend bos...  wandelen wij terug....  naar de warmte van onze zussen waar de koffie wacht.  2017
-
Vooruit  |
